آدم ها

آدم ها

یکبار عمیقا عاشق میشوند..

چون

فقط یکبار نمیترسندهمه چیز خود را از دست دهند

اما

بعد از همان یکبار

ترس ها آنقدر عمیق میشوند

که

عشق دیگر دور می ایستد

دل زن

دل یک زن تمام دنیای توست

شاه دنیایش باش

ای مرد

نه سردار سپاهی که

احساسش را

در هم می شکند...

بوی تو

خواب هایم بوی تن تو را میدهد

نکند

ان دور تر ها

 نیمه شب

در

اغوشم میگیری؟

امروز

امروز دلم بدجوری

هوای تو را دارد

کاش کمی هوایش را

داشته باشی....

مرز بین عشق وحماقت

بسیاری ازما هنوزبین عشق وحماقت را درست نشناخته ایم...

اینکه یکنفرخیانت میکند و او را میبخشیم اسمش را عشق نبایدگذاشت...

اینکه واقعا میدانیم که دیگرمثل روزهای اول دوستمان ندارد وباز آنقدر میمانیم تا هرلحظه زندگی

برایمان عذاب باشد اسمش رانباید عشق گذاشت..

اینکه یک نفر با زبان بی زبانی رفتنمان را داد میزند ولی ما به خودمان نگیریم و

هی خودمان را قانع کنیم که منظورش فلان بود و بهمان..

اسمش را نباید گذاشت عشق

آنقدر میمانیم که چیزی به اسم غرور و شخصیت برایمان نمی ماند..

مرز بین عشق و حماقت به اندازه ای یک تار مو باریک است.

مراقب باشیم که اسم حماقت هایمان را عشق نگذاریم

خدایا.....

خودت کمکم کن فراموشش کنم

خودت کمکم کن وقتی اسمشو میشنوم یهو قلبم نگیره

یهو وسط قفسه سینم داغ نشه

خدایا...

خودت میدونی واسم مهمه

کمکم کن وقتی میبینمش بی تفاوت باشم

کمکم کن خدایا...

من دختری درآستانه26 سالگی

من دخترکی در آستانه 26 سالگی..

خسته تر از پیرمردی که ازدرد رماتیسمش مینالد.....

رنجورتر از پیرزنی که هفتادسال زندگی کرده است...

باروحی مرده و جسمی له شده....

من دختری در آستانه جوانی باروحی پیر در انتظار غروب عمرش....

دختری که بستنی یخی های راباقهوه ای تلخ معاوضه میکنم.

وبابغضی که تو برایم خریدی هرروز عصر آن را مینوشم.

آری من در آخرین روزهای تابستان قهوه ام را بامرگ

ارزوهایم که هدیه ای ازتوست مینوشم.

چه قدی کشیده طاقتم!

نادیده میگیرم گاهی تپش های قلبی را که برای زتده ماندن تقلا میکند.

چه شادبودم روزی!

بامرگ آرزوهایم به سنگ شدن می اندیشم

نه اینکه تمام اینها بدباشد نه!

فقط خداکندوزنشان باطاقتم همسان باشد.

آخرمن هماندخترک در آستانه ی 26 سالگی ام.

نجمه قادری

مرگ ارزوها

چقد سخته که شاهد پرپر شدن مرگ ارزوهات باشی
چقد سخته که بفهمی رسیدن به عشقت جز محالات غیر ممکنه...
چقد سخته که همه تو زندگیت نقش داشته باشند جز خودت....
چقد سخته که هر لحظه آماده مرگ ارزوهات باشی..
قلب صبور من چه رنجی رو تحمل میکنی.....

قسمتی از رمان نخل عشق

حمزه:گناه ما چیه عمو؟جز اینکه همدیگه رو دوس دارم

آسیه:من نمیخوام تاوان جنگی رو بدم که هیچ نقشی در آن نداشتم

حمزه: ظلم نکنید عمو من آسیه رو دوست دارم

سلیمان: نمیزارم شما دوتا باعث جنگ دوباره دو طایفه بشید شده آسیه رومیکشم اما نمیزارم

حمزه:به چه جرمی؟

اقاجان دستش رابه نشانه تهدید بطرم دراز کردرو به حمزه گفت:

والله آسیه رو میکشمش اگر با دختر کاکانظر ازدواج نکنی.اما نمیزارم دوباره باعث جنگ دوطایفه بشید.

چشم های اقاجان پراز اشکشد وقتی این حرف روزد. چه بی رحم شده......

عذاب

از عذاب باتو

بودن

درسکوت خود خرابم

نه صبورم

نه عاشق

من تجسم عذابم